روزی هنگامی که فرزندانمان بزرگ شوند ، فضای منزل مان خالی از نقاشی های کودکانه خواهدشد ؛ دیگر اثری از شکلک های خندان بر روی دیوارهای خانه، حک کردن اسامی بر روی پارچه ی دسته ی مبل ها و طرح های لرزان انگشتی بر روی شیشه های بخار گرفته ی پنجره های خانه، وجودنخواهد داشت.
روزی هنگامی که فرزندانمان بزرگ شوند دیگر اثری از هسته های میوه ها در زیر تخت ها وجود نخواهدداشت.
درآن روز می توانيم برای خود غذاهای بخارپز یا پیاز سرخ شده به جای ساندویچ هات داگ یا همبرگر درست کنیم .می توانیم زیر نور شمع غذا بخوریم بدون آنکه نگران دعوای فرزندان مان برای فوت کردن شمع ها باشیم .
روزی هنگامی که فرزندانمان بزرگ شوند زندگی مان متفاوت خواهد شد.
آنها آشیانه مان را ترک خواهند کرد و خانه مان آرام ، ساکت ، خالی و تنها خواهد شد.
در آن زمان است که به جای چشم انتظاری برای فرارسیدن «روزی» ؛ دیروزها را مرور خواهیم کرد.
یعنی در آن روزها ؛ دلتنگ امروزمان خواهیم شد .
پس قدر لحظه لحظه هاى امروزمان را بدانيم و از خانواده خود لذت ببرید .چون همیشه ما جوان و تنومند نیستیم .
متن از دکتر هلاکویی
