یکی از عزیزان  چند باریه که میپرسه چرا دیگه خودت  نمینویسی,  بعضیاش بد نبود, میشد خوند !
اول از همه دمش گرم که همچین بگی و نگی, خواسته و یا ناخواسته, تعریفی, هر چند خفیف , از من کرده اما بهش میگم واسه چی و واسه کی بنویسم؟
من اینو تو فیسبوک امتحان کردم , شما اگه بری یک نوشته, یک مطلب یک ویدیوی حاضر و آماده رو از جایی ورداری اونجا بزاری, دوستان بیشتر حال میکنن تا اینکه ۲-۳ روز به خودت فشار بیاری و یک مطلب کوتاه هفت هشت ده خطی بنویسی و تحویل دوستان بدی !

چه اجباریه آخه؟ در اصل هر کی هر چی مینویسه, واسه اینه که دیگران بخونن و خوششون بیاد, واسه خودش که چیزی نمینویسه, دیونست مگه؟ خودش بنویسه, خودش بخونه, خودشم حال کنه؟!
یه چیز دیگم واستون بگم, اینم تو فیسبوک کشف کردم, وقتی ملت میدونن که اون مطلبی که گذاشتی خودت نوشتی, خیلیا که اصلا لایک نمیکنن,  یام خیلی با اکراه دستشون روی این دگمه لایک میره, نمیدونم شاید با خودشون میگن طرف روش زیاد میشه!
من دیدم, بعضی از نوشته هامو که تو فیسبوک میزاشتم, ۴۰-۵۰ نفر لایک میکردن, اونم لابد, خیلیاشون تو رودروایسی و یا بخاطر نون و نمکی که با هم خورده بودیم !
همون مطلب رو که نوشته من بود یکی دیگه میزاشت , ۴۰۰ تا لایک میگرفت!
جالبیش این بود که بعضی ها که لایک میکردن, دوستان مشترکی بودن که, من که گذاشته بودم خوششون نیومده بود اما یکی دیگه که گذاشته بود, خیلی هم تعریف و تمجید کرده بودن!
بعضی وقتام مطلب رو میزاشتم, بالاش اما اسم خودمو نمیزاشتم که ملت بفهمن که نوشته منه, گولشون میزدم, کلک رشتی! اینجوری لایکا به ۱۰۰- ۱۵۰ تام میرسید! بیشترم نمیشد, چونکه خیلی ها رو به این سادگی نمیشه گول زد!
یادم میاد وقتی هنوز مغازه رو داشتم, بعضی از مشتری ها میومدن, میگفتن شما باید به من تخفیف بدین چونکه من همه نوشته های شما رو میخونم!!
نتیجه این شد که من حالیم شد که باید به دوستان پول بدم که لطف کنن و نوشته هامو بخونن, اگه پول و تخفیفی در کار نباشه, هیچکی حاضر نیست که خودشو زجر بده وبشینه نوشته های منو بخونه.
حالا با این تفاصیل, یا تفاسیر, شما بودین مینوشتین؟ نه اصلا دلتون میومد دست به قلم ببرین, یا به دگمه های کیبورد!
حتما الان اگه بنویسم چونکه مغازه رو بستم و نمیتونیم تخفیف مبسوطی بهشون در ازای خوندن مطالب بدم, باید شام و نهاری دعوتشون کنم خونم که زحمتشون هدر نرفته باشه!
در ضمن اگر شما هم از اون سرورانی هستین که احیانابعضی از نوشته های منو خوندین و بابتش از من وجه و وجوهاتی طلبکارین, شماره حسابتونو لطف کنین تا در اسرع وقت حقتونو واریز کنم که تو دین شما نمونم.